ـ وقتی فردی در خانواده فوت می‌کند، بهتر است خیلی زود موضوع به کودک گفته شود. این کار بهتر از این است که او از کس دیگری بشنود. هنگام گفتن موضوع باید تن صدایتان کاملا معمولی باشد، زیرا اگر نجواکنان موضوع را مطرح کنید او وحشت‌زده می‌شود.

ـ یکی دیگر از اعضای خانواده یا کسی که کودک با او احساس نزدیکی می‌کند باید موضوع مرگ عزیز رفته را مطرح کند تا در صورت لزوم بتواند از نظر عاطفی کودک را حمایت کند.

ـ توضیحاتی که به کودک داده می‌شود باید کاملا صادقانه و در محدوده فهم او باشد و هرگز مرگ را با کلماتی مانند او خوابیده است، تشبیه نکنید. این موضوع کودک را بیشتر گیج کرده و حتی ممکن است از خوابیدن بترساند.

ـ گاهی اوقات ممکن است کودک تا هفته‌ها حتی ماه‌ها، در مورد مرگ، پرسش‌های تکراری بپرسد. هر بار با صبر و شکیبایی و بدون عصبانیت، سوالش را پاسخ دهید. البته این پرسش‌ها به خاطر این نیست که می‌خواهند حقیقت مرگ را بفهمند؛ بلکه آنها می‌خواهند بدانند داستان هنوز هم همان است و آیا ممکن است فرد متوفی برگردد.

ـ کودک در چنین شرایطی ممکن است بشدت احساس اندوه کند یا تا مدتی حس غریبی داشته باشد. بد نیست با او همراهی کنید و حرف‌هایش را با دقت بشنوید.

ـ بهتر است کودک در مراسم تدفین شرکت کند، اما او را هرگز نباید به این کار مجبور کرد.

ـ به او محبت کنید و بگذارید احساس امنیت کند. او را مطمئن کنید با کمک دیگر اعضای خانواده از این غم و اندوه عبور خواهید کرد.

ـ اجازه دهید او احساسات خود را کلامی و غیرکلامی (مثل نقاشی کشیدن) ابراز کند.

ـ اگر بیش از یک کودک در خانواده هست، باید به یاد داشته باشید که ممکن است واکنش آنها با هم متفاوت باشد. همچنین به تمام کودکان چه کوچک و چه بزرگ‌تر تمام حمایت‌تان را ارائه دهید و کودک بزرگ‌تر را با این فکر که او بهتر درک می‌کند، فراموش نکنید. گاهی کودک بزرگ‌تر رنج بیشتری می‌برد.

ـ عکس فرد فوت شده را از کودک دور نکنید. لازم است او گاهی خاطراتی را که با عزیزش داشته است، مرور کند. حتی بد نیست خاطرات خوب را با هم مرور کنید. این کار به کودک آرامش می‌دهد./جام جم