آمل قطب موسیقی ایران
در سال ۲۰۱۷ کشور ایسلند بعنوان یکی از تیم های صعودکننده به جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه شگفتی ساز شد. این کشور با ۳۰۰ هزار نفر نسبت به شهر آمل (که دارای ۴۰۰ هزار نفر جمعیت است) جمعیت کمتری دارد. چگونه است یک کشور که جمعیتی کمتر از شهر امل دارد به این افتخار بزرگ می رسد؟ یعنی واقعا پتانسیل افراد انها بیشتر است؟ بدون هیچ شکی جواب منفی است. آن چیزی که این وسط دلیل اصلی هستند، مدیریت است. مدیریتی که با برنامه ریزی درست و منطقی، کاری را انجام داده اند که کشورهای چند صد میلیونی هم در آرزوی آن باز می مانند. اما سوال بعدی این است وقتی با این جمعیت می توان به این موفقیت رسید، آیا نمی شود در زمینه های دیگر هم موفق شد؟ مطمئنا جواب مثبت است به شرط آنکه مدیریت در آن بخش ها هم درست باشد. حال فکر کنیم هدف در شهری مانند آمل پیشرفت مضاعف در موسیقی باشد طوری که آمل را بعنوان قطب موسیقی آمل معرفی کرد.
شرط اول این است که شهر را از نظر بنیه هنری و انسانی آنالیز کرد تا بدانیم ایا اصلا زمینه برای این هدف بزرگ مهیا است یا نه … برای جواب این شرط اول می توان نگاهی به مقام های برتر در جشنواره موسیقی جوان در سال های اخیر کرد که در هر سال آملی ها افتخار آفرینی می کند. از طرفی تعداد زیاد فارغ التحصیلان در مقاطع ارشد و کارشناسی موسیقی دلیل بعدی پتانسیل فوق العاده آمل در این هنر دانست.
ارکسترهایی که در آمل تشکیل شده بود، کنسترهای فراوانی که در امل با استقبال زیاد مواجه است، هنرجویان زیادی که هر سال و ماه بر تعداد انها افزوده می شود و بیش از ۲۵ مرکز آموزشگاه موسیقی دلایل دیگری از این پتانسیل است.
جدا از این مباحث آمل یکی از شهرهای است که موزیسین های مطرح کشور به موفقیتها و پتانسیل ان همیشه اقرار دارند. این اولین شرط لازم است که بسیار مقتدرانه وجود دارد.
اما شرط بعدی به مسئولان برمی گردد. اینکه مسئولان شهر در خط مشی و سیاستگذاری های خود این قضیه را در دستور کار اصلی قرار دهند. برای نمونه شهر وین در کشور اتریش را مثال می زنیم. اتریش بعد از جنگ جهانی بودجه ای که از طرف سازمان بین الملل داده شد را برای فرهنگ و به طور اختصاصی در موسیقی هزینه کرد. در ان سال ها خیلی از کشورها بودجه دریافتی را برای صنعت خرج کرده اند. حال می بینیم کشور اتریش و شهر وین درآمدی که از موسیقی (که بیشتر در جنبه اموزشی و تربیتی است) دارند، خیلی از کشورها در صنعت و توریست ندارند. پس حتی مسئولان شهریٔ می توانند به پشتوانۀ این پتانسیل عظیم، آمل را حتی در بعد بخش درآمدزایی هم برنامه ریزی کنند. دور از ذهن هم نیست چون آمل همیشه بعنوان شهر فرهنگ و هنر شناخته شده است.
شرط بعدی متولیان هنر شهر و هنرمندان موسیقی هستند که بیشتر از مسئولین شهری و مردم عوام با تلاش مضاعف و برنامه های هدفمند جلو روند.
نکته اینجاست که این برنامه ریزی باید در یک پروسۀ چندساله باشد. طوری که برای هر فصل و هر سال با یک هدف مشخص پیش رفت. اتحاد هنرمندان در پیشبرد این اهداف مهم است. چون تا زمانی که هنرمندان خود به این خودباوری نرسند دیگر اقشار این مهم را جدی نخواهند گرفت. درنتیجه با یک مدیریت قوی و برنامه ریزی و سازماندهی اهداف در یک پروسۀ ۵ ساله به راحتی همسطح با تهران می توان رقابت کرد و در یک پروسۀ ۱۰ ساله می توان آمل را به عنوان قطب موسیقی ایران معرفی کرد.
نویسنده:محمد حداد